Yalnız ölüm yalan söylemez

Yaralar vardır hayatta , ruhu cüzzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen kemiren yaralar. Kimseye anlatılmaz bu dertler. Çünkü henüz çaresi de yok devası da yok bu dertlerin. Düşündüm gökyüzünde herkesin bir yıldızı varsa , benim yıldızım uzak karanlık ve anlamsız olmalı. Belkide hiç yıldızım olmadı. İçimde tarifsiz bir arzu : Bir deprem olsada bir yıldırım düşse de ,sakın pırıl pırıl bir dünyaya yeniden doğsam. Azap çeken bir ruh gibi bekliyor kolluyor, arıyordum lakin boşuna. .. Dünya ıssız , yaslı bir ev gibi görünüyordu gözüme ve ben bağrımda bir acı duyuyordum. Bana göre değildi bu dünya ,bir avuç yüzsüz, dilenci , bilgiç, kabadayı, vicdansız açgözlü içindi. Onlar için kurulmuştu dünya.. Gönlümde düğümlenen bir şeydi bu ızdırap ,bu kederli hal, kasırgadan az önceki havayı andırıyordu. Hissettim ki benim düşüncelerim de dayanıksız bir avuç kor gibidir, kül olmuştur bir üflemeye bakar. Bir birine ters düşen öyle çok şey gördüm, bir biriyle çelişen öyle çok şey duydum ki, artık hiç bir şeye inanmıyorum. Bazı kimselerin ölümle savaşı daha yirmisinde başlar. Bir çokları da yağı bitmiş lamba gibi , sessiz ve yavaş , eceliyle sönerler. Yalnız ölüm yalan söylemez. .. Ölümün varlığı bütün gerçekleri ve hayalleri yok eder. Bizler ölümün çocuklarıyız. Hayatın aldatmacalarından bizi o kurtarır. Kimse göründüğü kadar dayanıklı değildir. Her şeyin bir ömrü bir gücü vardır. Hiç bir şey sonsuz değildir, sadece görünmeyen yangınlar, duyulmayan fırtınalar, gizlice çürüyen fırtınalar vardı. Nedir günler? Nedir aylar? Benim için önemi yok. Mezarda olan için zaman anlamını kaybeder.