Herşey geçer

Her şey geçer! Bu söylem hayat pınarına ağzını dayayıp içmişlerin, iyilik ve kötülüğü bilme ağacının meyvesini tatmışların nakaratıdır.. Hepimiz ölmeye mahkûm günahkârlar değil miyiz? Doğmuş olmamızın bedelini önce yaşamla sonra da ölümle ödüyoruz. Ölüm düşüncesi baştan itibaren bilinçdışında güçlü bir haz etkisi yaratan anne karnına dönme fikriyle örülmüştür. Uygarlık ve tekniğin giderek yükseltmeye çalıştığı bütün o 'konfor' ilksel hedefin hiç durmadan ikame edilmesidir ve ilerleme denilen süreçle ondan sürekli uzaklaşmaktadır. Mizah, benin kendi bilinçdışına karşı aldığı çok belli bir tavırla, bastırmayı aşmanın en yüksek basamağıdır. Kendi yolunu bulamayan, bütün yolları boşuna yürür. İlerlemek büyük bir harekettir. İlerleme hastalığına bağlı kalmanın hoş bir yan etkisi, ne kadar haklı olursa olsun, herhangi bir eleştiriyi, kendiniz anlamlı argümanlar öne sürmek zorunda kalmadan reddedebilmenizdir. Daha güzel bir dünya özlemi aynı zamanda daha insancıl, daha sosyal, daha çeşitli, daha düşünceli bir dünya özlemidir. Ancak bu güzellik ütopyası görünüşte ölmüştür. Bir şey ancak ve sadece saf olduğunda mutlak olabilir. İnsanoğlu hiçbir zaman kendi hakkında kapsamlı bir bilgiye ulaşacak ve kendine karşı tamamen şeffaf hale gelecek durumda olmadı. Hayatta benimsediğin bir ideolojinin yoksa sana zordur, İdeolojilerin ışığına göz yumanları sloganlar yönetir. Karanlık kinlerin birbirine saldırttığı çılgın sürülerin savaş çığlığıdır, slogan. İlkelin, budalanın, papağanın ideolojisidir. Düşünce ile çığlık bağdaşmaz... Kader istekliye kılavuzluk eder, isteksizi sürükler , aydınlanma ise insanın kendi kabahati olan toyluktan çıkmasıdır.. Kültürün dün de, bugün de, yarın da tek taşıyıcısı vardır: Kitap. Hiçbir düşünce emeksiz fethedilemez. Şahikalara ancak dikenli patikalardan tırmanılabilir. Tefekkür, sürekli bir cehdin hak edilmiş mükâfatıdır.. Televizyon, aylak, şuuru iğdiş edilmiş, hiçbir zaman okumak ve düşünmek alışkanlığı kazanamamış sokaktaki adam için icat edilmiş bir nevi afyondur. İrfan kendini tanımakla başlar. Kendini tanımak, önyargıların köleliğinden kurtulmaktır. Önyargıların ve yalanların.Zafer, ızdıraba katlanmasını bilenindir, zor’a başvuranın değil.. Umutsuzluk insanlığın metafizik bir lekesidir… İnsanın düşüşü umut yitiminden başka bir şey değildir. Pişmanlıklar geçmişi yaratır , bahtsızlıklar şimdiki zamanı.Ölüme karşıdan bakanın hayata bakacak gözü yoktur.Kendini kabullenmiş bir hastalıktır hayat. Kendi bireysel benliğinden vazgeçen ve bir robot haline gelen kişi, çevresindeki milyonlarca diğer robotla aynı olur ve artık kendini yalnız hissetmez, kaygı duymaz. Ama ödediği bedel yüksektir; benliğini yitirmiştir. Ahlak bir ölçek sorunudur. Yüksek miktarda toplumsal, siyasal, ekonomik çıkarların olduğu yerde ahlak olmaz..Nerde yüceltme varsa orda aşağılama vardır.. İnsanı bozan insandır, ahlâk doğuştan süregelen bir gen değildir. ...... Hoşcakalın H.ARTUN