İdlip'den

Bu fotoğraf geçen yıl suriye idlip bölgesine yardıma gittiğimiz bir çadırda çektiğimiz babası şehit düşmüş bir çocuğun fotoğrafı şimdi hayattamıdır bilmiyorum.belki o karmaşanın içinde büyüyor belkide cennetteki yerine gitmiş bizleri izliyor... Suriye yardımları artık alışkanlık haline geldi halkımızın dilinde bazen acıyarak bazen dalga geçercesine onlardan bahsediyoruz şöyle olmasaydı böyle olmasaydı diyoruz kendimizce ... Herşeyden önce bunlarda İNSAN ve ülkeleri paramparça olmuş sebebi her neolursa olsun orada çocuklar anneler babasız yada savaşta bir uzvunu kaybetmiş onlara verilen yada kendi imkanlarıyla kurduğu çadırın içinde çocuklarına bakıp elinden hiçbirşey gelmeyen bir babaları var.suriyede bir insanlık dıramı yaşanıyor bunu herkez çok iyi biliyor 6/7 yıldır devletimiz onlara muhacir muamelesi ile misafir ediyor yada sahip çıkmaya çalışıyor peki biz ne yapıyoruz özellikle oradaki çocuklar için aynı durumda biz ve bizim çocuklarımız olsaydık diye sadece haber seyrederken empati yapıyoruz belki ama  yetmiyor çadır kentlerde yaşayan insanlar bu soğuk kış günlerinde yiyecek yok giyecek yok yakacak yok bir battaniye altında toprağın üzerime kurulmuş naylon çadırın içinde gecenin geçmesini bekliyor ki bir hayır kurumu nun yolunu gözetliyor...Bu insanlar bizim kardeşlerimiz aslında çok bişeyde beklemiyorlar onların derleriyle dertlendek soframızda bir çeşit yemek eksik olsa inanın onlarda aç uyumayacaklar yada doğalgaz faturamız 10/20 tl fazla geldi gibi görüp onlara yardım edelim inanın Allah fazlasıyla size bunu geri döndürecek...İnşallah ocak ayının ilk günlerinde tekrar bu bölgeye gidip onlara çare olmaya çalışacaz lütfen gerçek empati yapmak isterseniz bir gece dairenizin kombisini kapalı tutup aç yatmayı deneyin nedemek istediğimi daha iyi anlayacaksınız ırkı dili kültürü ne olursa olsun orada yaşam mücadelesi verenler İNSAN 
RABBİM yardımcıları olsun bizler de buna vesile olalım inşallah